თამო ჯუღელი

თამო ჯუღელი (დ. 1994, თბილისი) თვითნასწავლი ქართველი მხატვარია, რომლის გზაც ფერწერისკენ დავით აღმაშენებლის სახელობის საქართველოს უნივერსიტეტში (2013-2017) ჟურნალისტიკის შესწავლის შემდეგ დაიწყო. ამჟამად ნიუ-იორკში მოღვაწე ხელოვანის შემოქმედება ღრმად უკავშირდება ანტირეალიზმსა და ინტუიციას, ხასიათდება ვიზუალური ენერგიითა და აკადემიზმის უარყოფით.

მისი პალიტრა ჭუჭყიანი ოხრით, მკვეთრი მწვანეებითა და ღრმა შავი ტონებით მდიდარი პირველყოფილ, მიწიერ განცდას ქმნის, რომელიც სიღრმესა და ტილოსთან თითქმის ინსტინქტურ ურთიერთობას გვთავაზობს. ჯუღელის ნამუშევრები არ არიან მხოლოდ ხილული სამყაროს გამოსახულებები, ისინი ენერგიისა და გრძნობის დინამიური გამოხატულებებია, რომლებიც მაყურებელს ისეთ სივრცეში იზიდავს, სადაც სინათლის, სიბნელისა და ფორმის საზღვრები მუდმივ ცვალებადობაშია. ტილო გარდაიქმნება კვლევის ველად, სადაც ფერი და ფორმა არა შეზღუდული, არამედ გათავისუფლებულია, ქმნის დიალოგს ფიგურებს, ფორმებსა და აბსტრაქციას შორის.

ეს დაძაბულობა რაციონალურსა და ირაციონალურს, ფიგურაციულსა და აბსტრაქტულს შორის მისი შემოქმედების არსებით ნაწილს წარმოადგენს. ელემენტები, რომლებიც შეიძლება მარტივად ან ფრაგმენტულად აღიქმებოდეს, გარდაიქმნება რთულ ვიზუალურ სტრუქტურებად, რომლებიც მუდმივად იცვლება, იშლება და კვლავ რეკონსტრუირდება. თითოეული ნამუშევარი იძენს საკუთარ ავტონომიას, ქმნის დინამიურ სივრცით გამოცდილებას, რომელიც ეჭვქვეშ აყენებს ჩვენს აღქმას და გვრთავს უფრო ღრმა დიალოგში გამოსახვისა და აბსტრაქციის საზღვრების შესახებ.

ხელოვანის მიდგომა ასახავს ორ განსხვავებულ, მაგრამ ურთიერთდამაკავშირებელ ძალას აპოლონურს (რაციონალურს, წესრიგიანს, გონივრულს) და დიონისურს (ემოციურს, ქაოტურს, ინტუიციურს). თუმცა, მისი ხელოვნება არ ექვემდებარება ნეგატივს, ის არ უშვებს, რომ პესიმიზმმა ან უარყოფითმა ენერგიამ გააჩეროს ან დააბრკოლოს.

მისი ნამუშევარი, ჰიჩკოკის ცნობილი ციტატის მსგავსად, სიბნელეში სიცხადის პოვნას ეხება. 1964 წლის ინტერვიუში ალფრედ ჰიჩკოკმა ბედნიერება ‘უფრო ნათელი ჰორიზონტით’ განსაზღვრა და ხაზი გაუსვა შემოქმედებითი თავისუფლების მნიშვნელობას, რომელიც ნეგატივით არაა შეზღუდული. ეს ფილოსოფია ღრმად ჰარმონიზდება ჯუღელის ხელოვნებასთან, რომელიც ემოციური და ეგზისტენციალური სიცხადის ძიებას განასახიერებს. სინათლისა და ჩრდილის თამაში მის ნამუშევრებში გადაიქცევა მედიტაციად პესიმიზმის დაძლევის შესახებ, იმ იდეად, რომ ხელოვნება, ისევე როგორც ცხოვრება, შეიძლება იყოს სივრცე გაქცევისთვის, ტრანსფორმაციისთვის და სიცხადისთვის, თუნდაც გაურკვევლობის მომენტებში.